fot. Mikołaj
Zamieszkana przez lokatorów widmo.
Ich pokoje pozamykane.
Jedyny komplet kluczy pobrzękuje na srebrnym kółku.
Na korytarzu kroki, szuranie, drzwi trzaśnięte, głuche
telefony, karteczki wetknięte we framugi, wydzielające się zapachy, dzwonki
rozlegające się nagle, równie szybko gasnące pożary na schodach.
Znikąd swąd, szloch, śmiech, drwina.
Wewnątrz zawsze świeci się lampka, jak w sercu kościoła niewiędnąca
róża. Poza tym, mrok.
Korytarze są ciemne, niespenetrowane, portier stawia walizki
tuż przy głównym wejściu, nie dalej. Nie wolno.
***
na twoim ramieniu
odcisnęłam ucho
- skóra to największy organ
zaciąga setkami porów
uszkodzona
nie wydala toksyn
zamyka w pokrowcu
bezbronne ciało
***
docierają do mnie dźwięki
których nie chcę
rzępolenie matki
stukanie łyżek
zęby wypadające do zlewu
łamiące się pod naporem dusze
pchły zgniatane paznokciami z głośnym „puk”
nerwowe kaszlnięcia
zawodzące wilki
odcinam się, patrząc w białe światło
do zmęczenia oczu, pląsawicy źrenic
przenoszę wzrok na ten sam widok
- ścianę piękniejszą niż niejeden dom
z krużgankami, służbą i księciem
na czarnym smoku
- ścianę w pocie czoła murowaną
wewnątrz mnie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz