Mała dziewczynka poszła nad rzekę, by wyprać ubrania, co poleciła jej matka. Kiedy znalazła się nad brzegiem rzeki, nagle zauważyła pięknego, błękitnego motyla. Zachwyciła się nim i poszła jego śladem. Nawet nie wiedziała kiedy, a zawędrowała głęboko w dżunglę. Wystraszyła się bardzo, bo nie widziała już ani śladu dachów w swojej wiosce. Do dżungli wchodzić mogli tylko łowcy z wioski, odważni i z naostrzoną bronią. A teraz dziewczynka była sama w lesie. Nagle zobaczyła ptaka, na którego w wiosce często polowano i powiedziała na głos: "Ach, gdybyś był człowiekiem, mogłabym cię zapytać o drogę do domu". Ptak usłyszał to i obruszył się: "Mógłbym ci powiedzieć, jak wrócić, ale twoi ludzie zabijają moich krewnych, w niczym ci nie pomogę". Dziewczynka szła dalej, aż spotkała stado małp, które obsiadły ją i chciały porwać do swojego królestwa w koronach drzew i zabić w odwecie za mord na swoich przodkach. Dziewczynka krzyknęła: "To nie moja wina, że jestem człowiekiem!" i rozpłakała się. Jedna z małp zeszła na ziemię, przeobraziła się w stworzenie bliższe człowiekowi i pomogła jej uciec przed stadem. Dziewczynka brnęła przez dżunglę, przestraszona i na skraju rozpaczy: "Nienawidzę tego lasu!". Nagle nad jej głową rozległo się delikatne: "Czy na pewno?". Dziewczynka spojrzała w górę i zobaczyła błękitnego motyla, za którym podążyła znad rzeki. "Chodź, zaprowadzę cię do domu", powiedział motyl i dziewczynka poszła za nim nad brzeg rzeki. "Jestem po przeciwnej stronie! Jak dostanę się do mojej wioski?" - krzyknęła. "Nie martw się, sprawię, że wyrosną ci skrzydła i dofruniesz tam o własnych siłach" zapewnił motyl. Dziewczyce wyrosły błękitne, delikatne skrzydła i pofrunęła nad rzeką, jakby robiła to już nie pierwszy raz. "Och, chcę już na zawsze być motylem!" - zapragnęła. Ale motyl powiedział: "Twoje miejsce jest wśród ludzi, wracaj do nich i żyj w swojej wiosce." Dziewczynka wróciła, lecz od tej pory jej serce biło inaczej, miało błękitne skrzydła motyla.
------
Błękitny motyl, flirt z krainy śnienia. Do dżungli, pełnej niebezpieczeństw i skrajnych doświadczeń, prowadzi zachwyt i zapatrzenie. Dziewczynka musi się oddalić od swoich, odejść od rodzicielskich nakazów i znanego jej brzegu rzeki. Musi pokonać las, wejść tam, gdzie nie zapuszczają się inne dziewczynki. Jak sobie poradzi? Wchodzi tam, nie poznaje niczego, wszystko jest obce i przerażające. Ale czy wszystko? Jest coś, co wie, że należy do tego świata. Pewność i mądrość, zaufanie do tego, co się przydarza. Odkrywa, że kocha ten las, że jest właśnie stąd. Że ma tu swoich sprzymierzeńców i przewodników. Zdobywa moc poruszania się między światami. Wraca do swoich, będzie żyć wśród nich, a oni odczują zmianę, bo bije w niej serce o skrzydłach błękitnego motyla.
