Cholernie jest trudno robić to, co się kocha, gdy w głowie kłębi się na przemian głos krytyka i strach jakiś tłucze w serducho.
Mam wszystko, czego potrzebuję, kamienie milowe pokonywane w podskokach. Jest jeszcze dużo miejsca na słowa i muzykę, ale one nie przychodzą. Może się boją.
Zaczynam myśleć, że poszły sobie do kogoś innego, kto się im bardziej poświęca i jest oddany. Do kogoś lepszego. Może nawet do mnie, ale w równoległym świecie.
Mam ochotę roztrzaskać gitarę, powywalać zeszyty i zapomnieć, że się w ogóle działo.
Jest mi tak cholernie przykro...
Bez tego czuję, że tonę.
Myśli są potoczne, słowa nieciekawe. I coraz mniej sensu w staraniach.
Tekst pobudził we mnie emocje, brawo ;)
OdpowiedzUsuń