Wypełnij mnie sobą
płatek po płatku
złotem
Zabłysnę z wnętrza
bogatsza
barocciem
Porozumiewamy się tylko sobie znanym językiem.
Jak dzieci, trochę poeci, trochę piloci.
Coś tworzymy na bieżąco i na zaś.
Rozpatruję Go w kawałkach i w całości wciąż od nowa.
Oczy ma spokojne, pełne nieba i gdy patrzy,
widać go całego, nie umie się schować.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz