I'm still young I'm still naive And I know that you know I don't know much about the industry And I don't trust you yet, So don't expect me to eat. Cos I'm so tired of Never being taken seriously.
Laura Marling
***
po co się idzie do apteki
kto to jest listonosz
ile mamy pór roku
bo moja ulubiona to kwiecień
blue black
i żółty
gdybyś wróciła mamo
zapytam dlaczego tak długo
bo czekam tyle, wiesz
i jest mi smutno
- dla Dominika i Jego Mamy
Wypis z lektury
"Pośród wielu cech niezbędnych u muzy Lou miała zdolność rozpoznawania niezwykłych ludzi, którzy panicznie się bali, że są z w y c z a j n i i przekonywała ich o ich roli wybrańców."
Zastanawiam się, czy jeszcze do czegoś, oprócz niewymiernej wartości utworów "literackich", potrzebne jest idealizowanie? Hm... po bardzo krótkim zastanowieniu, mówię stanowcze Nie. Nie, zupełnie do niczego, zapamiętajcie, dziatki.
***
wiesz, że
się nie rozkruszę
nie zsypię jak gąbka
starej wykładziny
twoja tak piękna obecność
dla mojej
to kanion dla echa
to Fidiasz dla talentu
jedno istnieje swobodnie
bez drugiego
lecz nie tworzy nic powyżej
świadomości bytu
Może te słowa powinny się dłużej sezonować? Zastanawiam się, czy opisują coś obiektywnego? Pod zaimek należy podstawić w myślach dowolne imię - spróbujcie? Daje radę? Nie? Tylko jedno pasuje najbardziej? A może tamto już nie pasuje, a pasuje nowe? Nowe imię dla nadziei, nowy kanion dla echa, Fidiasz dla talentu? Literatura jest ponadczasowa - nie twierdzę, że "to" jest literatura. Niemniej jednak, nie powinno być mi wstyd (trochę się jeno dziwię), że wpadłam na to wcześniej. Cóż, nie jestem w stanie przewidzieć, "kędy wieje wiatr".
***
stepowego wilka
połknęła trawa
jak się połyka kluski
jednym chlup
i tylko białe farfocle z ogona
zakołysały się spazmatycznie
w grubych ustach ziemi
- wielkie podciśnienie
i już nie zobaczymy wilka ze stepu
chyba że
w bajce najtrwalszej
ludzkiej pamięci
"Komentarz do"
Za bliscy by się sobie przyśnić
Zbyt obecni aby tęsknić
-kupiłam nową pościel
i znów leży w niej doczesność
Najświętsza Panienka w potoku sztucznych kwiatów
Prawda, jakie to aktualne? Mogłabym zacząć pisać do "Porad Pani", albo "Sercem Wyznane". Nie śmieję się, wierzę w to, co piszę (w lirykach, znaczy). W każdej minucie, wierzę święcie i niezłomnie.
"An Alloy"
you said
we were like an alloy
where one ends
other begins to shine
one shine
you were amused
feeling so comfortable
so natural beside me
like twin towers
of body and mind
so did I
so was I
sometimes being
you-and-me
an infinite creature
Sometimes - dzięki temu (czasem) zbliżamy się do absolutu ze świadomością, że ta kula leci ma elipsoidalną, bardzo długą trajektorię... To sformułowanie ma sens? Nie znam się na broni. Potrzebuję błogosławieństw. Przyjdźcie kłaść ręce na mą głowę.
Jak to dobrze, że można z perspektywy czasu cieszyć się. Wydaje mi się, że żyję już drugie stulecie, a przede mną najmniej ich pięć. Spopielona wańka-wstańka. Tryskam energią i "mam wystrzałową wyobraźnię".
"Apel do masochistów"
weźmy kiedyś w przypływie pomyślunku
cały szereg rzeźbionych w lenistwie chwil
bo teraz żeby znaleźć się poza zasięgiem
trzeba na prawdę umieć zaplanować
że nas nie ma
i nie wystarczy wyjść
i nie wystarczy pójść
i tak po prostu przed siebie iść
lecz trzeba każdemu z osobna napisać list
że z przykrością zawiadamiamy
bo od dnia tego i tego
do odwołania
jesteśmy umarli dla świata
i że zapewniamy o naszym uczuciu
gorącym przywiązaniu do teraźniejszości
lecz z pobudek osobistych
o których w pośmiertnym wydaniu autobiografii
poszukujemy pępka ziemi
i nie spieszymy się na autobus w nieznane
który i tak nas dopędzi, a może wyminie i nie zauważy
kto wie, kto wie, co będzie
i weźmy ciepły koc i wino
a ognisko zapisze nasze kroki konstelacją nowej mitologii
lepiej już skłam
powiedz
"jak miło, że dzwonisz"
i jeszcze "co u Ciebie?"
przyzwoicie
zachowaj się wobec mnie
starym wrogom
mówimy "dzień dobry"
przez zaciśnięte zęby
i z zaciśniętą dupą
***
wyćwiczyłam się
w oddychaniu jednym płucem
w oczekiwaniu aż drugie
rozkurczy się
wiem już
nie umiera się z jednym
płucem
nie umiera się nawet
bez dwóch
wtedy, gdy trzeba
rosną spod pach skrzela
siedzimy w błocie
jak żaby
czekamy na wiosnę
---
teraz ćwiczę
drogę ewolucji
***
znalazła się dla mnie
odpowiednia metafora
zostałam
rurą
w boskich organach
upust przez dwie dziury
przybliżył mnie
do siebie
Szanowni Państwo! Dzisiaj proponuję kawał mięsa. Szczerą prawdę, brud spod paznokci. Jeżeli czytają to dzieci, proszę, żeby odeszły w tym momencie od monitora - nie żartuję.
Gasną światła, bo zabrakło fazy. Milknie muzyka, bo pianista zapił. Płowieje i wysycha skóra, bo nikt jej nie namaszcza i nie nawadnia.
Wiem, co się może stać po przekroczeniu Rubikonu. Z czym wielu z pokolenia Pewexu, ale i Pokemonów, zapoznało się być może (?) dogłębnie i boleśnie. Często przychodzi bardzo szybko, zaledwie tuż po dzwonku, co miał serce z konwalii, ale zwiądł. Nie umiejscowię tego w czasie; było, to i tak nadto. Nie wierzę, że jest uniwersalne; mówię tylko, że się zdarza.
Należy widzieć to, co powstało pomimo tego, samowolnie, jak swobodnie wieje wiatr. To Ono. Uniwersum samo w sobie. Piękne, wsobne, otwierające, szczere, lojalne, płynie w nim moja krew. I nie jest moje, jest dla świata.
***
powiedziałeś, że On
jest dla ciebie najważniejszy
ode mnie i od ciebie ważniejszy
jestem Jego ostoją i służącą
nauczycielką i praczką
siłą rąk powstrzymuję się
podtrzymuję Go
a jednak
czuję, że hierarchia jest inna
On, ty
długo
długo
nic
cisza
chwilowe spotkanie
chwilowe pożądanie
chwilowe zainteresowanie
mija
i ja
***
już umiem robić COŚ
z pustką
siadam przy komputerze
oglądam film
wzruszam się „Modlitwą do anioła”
(była do mnie, przez krótko)
nie rozsierdzam się (cię)
nie pytam
czuję za to bulgot w brzuchu
zwijanie się tasiemcowych jelit
i mojego wroga – stolca
odurzam się własnym smutkiem
bezdomnością wśród przyjaciół
ich brakiem
czas prześlizguje się po mnie
zostawia przesuszone policzki i fiolet zmęczonych oczu
przeczekuję jak Winnie
a tam gdzieś tańczą rozmawiają kochają się dotykają
szczęśliwi ONI
z którymi nie mam pokrewieństwa
***
potrzebuję spokoju
potrzebuje spokoju
pokoju w głowie
z głowy mieć cię
problemy
nie
gadaj
nie mów tyle
rób porządkuj w szafkach w półkach
tam tkwi kurz i w głowie kurz tkwi
tkwię tu co jest tam --- nie wiem
coś lepszego spokój mam tam jest
inaczej
tam gdzie mnie nie ma ciebie
"autoprezentacja"
ach przecież rozmawiamy
o boże, jakie to ciężkie
no już mów
jak musisz
ile razy to ja
a ty nie to
a ja właśnie więcej
musisz zrób to
(proszę)
no i lampa i to już nic
nie znaczy
co znaczy
„jesteś mi przecież najbliższa”
-- widzę twoje majtki
podpaski dupę tłuste włosy
(jak stado kóz)
masz dziurawe zęby dłubiesz się
masz krosty dziwnie czerwone na policzkach
gałgany na wierzchu słaby wzrok
kiepskie te obiady co mi dajesz
przecież przebywamy ze sobą
najważniejsze jest przebywanie
nie trzeba tyle gadać gadać no co ty mi możesz
powiedzieć
nic przejmującego o ile nie wygrana w lotka
a co ja myślę
co ja myślę to mam tak głęboko pod skórą
daleko od ciebie chyba że coś myślę o tobie
i to tylko żeby wskazać ci jak wiele jeszcze przed
Polecam się twojej miłości uszom przygiętym do ust Powierzam się pamięci rąk o skórze cierpiącej na niedostatek W listach z dzieciństwa prosiłam o przychylność ziemi Nie litość nieba odpuszczenie przewin O kołysanie jednorodne W kole, na którym yin i yang, jestem linią łączącą A najwięcej we mnie gotowości Paszcza lewiatana - kładziemy głowy na jeden bok - Naiwna apoteoza doznań Połyka mnie Chrupie Wypluwa na brzeg same kości w miękkim etui Które pamięta jak zdarto nań skórę świni
Zadziwiające, jak historia lubi się powtarzać. To już jest nudne, naprawdę. W tym równaniu musi być błąd, tylko nie wiem jaki. Da capo al fine, da capo al fine, da capo al fine...
ptaki w klatce
***
znowu
piszę
żeby
się wyspowiadać
z
nieuctwa
najboleśniejszego
bo
pomimo własnych błędów
jeszcze
z nieufności
do
uczuć i przeświadczeń
którymi
jestem srebrna i złota
przeglądam
się w Twoich oczach
cały
czas za późno
pytam
niczego
nie ulepszam
wierzę
swojemu sercu
a
teraz zastanawiam się
gdybym
wierzyła
czy
pisałabym spowiedź
jakbym
trwała w grzechu
***
chcę
od siebie
niezmiennej
mocy
wiedzy
w życie
nie
samej nauki
moje
noce
są
rozmowami z tobą
kiedy
zawodzi wszystko
a
najczęściej
kiedy
ja się psuję
to
nic to nic
śpiewaj
mi
o
królewnie zaklętej w ropuchę
i
księciu
który
ratuje
o
Sonii sumienia
i
szlachetnym Rodionie
o
mnie i o tobie
do
snu
da
capo al fine
Wiara lokowana na złym koncie, kontestowanie siebie, uleganie sobie, życzeniowe myślenie... robienie sobie krzywdy, życie w strachu. Patologia. Jak można siebie tak nie lubić?
Niech żyją długie weekendy, bo gdyby nie one, jak i wakacje (już tylko...listopad, grudzień, styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj i czerwiec!), życie stałoby się nie do życia. Jeden z tych momentów już wkrótce!
Moi Wierni Czytelnicy, Wyborcy w plebiscycie Literackiego Bloga Roku 2011, Przeglądacze Okazyjni, Podglądacze Satysfakcjonująco-Notoryczni... Mam przyjemność opublikować "niezobowiązującą refleksję" na temat mojej poezji Osoby, która naukowo drogę moją znaczy, p. prof. Grzegorza Leszczyńskiego. Za zgodą autora. Serdeczne podziękowania ode mnie!
Pani Kasiu, wiersze zrobiły na mnie duże wrażenie - potrafi Pani pisać milczeniem, zawieszać głos, by wywołać refleksję i pozwolić nastrojowi wypełnić całą przestrzeń słów. To wielki dar. Proszę KONIECZNIE wytrwale pracować, ćwiczyć się w różnych formach.(...) w jakiejś chwili może warto by było pokazać te wiersze na publicznym forum - w konkursie poetyckim, na łamach czasopisma literackiego...? Bardzo do tego zachęcam. To ważny krok w twórczej biografii.
"...sama wiem, że jeżeli się odprężę, będzie mi lżej. Jaki sens ma mówienie mi tego? Lecz jeżeli teraz się odprężę, rozsypię się na kawałki. Zawsze tak żyłam i nie umiem żyć inaczej. Jeżeli odprężę się choć na sekundę, nie będzie już powrotu. Rozsypię się na kawałki, a te kawałki rozsieją się po całym świecie."
Norwegian Wood, Haruki Murakami
***
stoję nad tobą jak nad miską kleju opadam ja fresk nieużyźniony pamięcią
Zamykam oczy i widzę chaos. Pływam w morzu, unoszę się na falującej wodzie, a małe myśli podskubują mnie z każdej strony. Nie są na tyle dorosłe, żeby ich uszczypnięcie bolało, ale ich ilość wzrasta. Czasem odpływają, nażarte moim naskórkiem, przeważnie kotłują się przy głowie i rękach, utrudniając ruchy.
Zgubiłam soczewkę pod powieką, przyrosła nie w tym miejscu, co trzeba i teraz widzę świat a rabours.
Obrażam się, jak dziecko, że inni nie widzą tak, jak ja. Z tupania nóżką nic nie wynika.
Dopiero, kiedy mi przykopie coś z grubsza, okazuje się, że pancerz dalej trzyma, jest mocny i co najważniejsze, zawsze potrzebny.
Najwyżej będę śpiewać na ściśniętym gardle, może kogoś oszukam.
***
gdzieś
mnie gna
skąd stąd tam
to cudne życie
***
którą ulicą szłam
kiedy to było
szarpnęło świsnęło potoczyło się
kółko od wózka dzieciństwa
"Panu Gogh’owi - współcześnie"
zastygłam z łyżką przy ustach
a zupa kap kap na talerz
z powrotem
że co?
że jak?
że dokładnie - widziano na obrazie
nie miał ucha
słowo daję!
tak ją kochał?!
szalony!
a bez ucha - bo nie lubił
jej ciągłego gadania
altruista
inaczej męczyłaby kogo innego...
a tak zemdlała i wróciła
nieśli ją do niego na rękach
przez ulice
na rękach
po śladach krwi
kap kap z dziury po uchu
pochwaliłam
ach, jaka dobra pomidorówka!
"Hekate"
przeszkadzam?
ja tylko na chwilę
(już siedzi)
(wyciąga rękę po ciastko na stole)
nic się nie dzieje
tylko turlam i rzucam owoce pod nogi
o, ludziom przeróżnym (zaczyna
wymieniać,
chociaż nie pytałam)
co za rutyna
nie czuję satysfakcji
(kiwam głową...hmmm...)
ani radości nawet już od dawna
(wypiła zaproponowaną herbatę,
należy do tych, co wysysają plasterek
cytryny)
no, ale nie będę ci głowy zawracać
(boli mnie dzisiaj, mam niskie
ciśnienie)
tak, tak, idę
do zobaczenia
(wygaszacz ekranu wyrzuca kolejną
galaktykę,
no, sio kotku, pozbieram filiżanki,
niemożliwe...zostawiła mi jabłko,
stara kobiecina zapomina, że mam cały
ogród)
"she knows she's more than just a little misunderstood,
