Pamiętnik otwierany - 2002 (?)

Raz na sto lat wchodzę do pokoju, który był mój. "Pusty pokój", o którym nawet jest piosenka, zawiera dziwnie pachnącą szufladę. Składowisko papierów, skrawków, fragmentów i mniejszych całości. Raz na sto lat wchodzę do pokoju, siadam przed szufladą po turecku i pochylam się nad tą mozaiką. Czytam kolejny raz wszystko, co tam znajdę. Jest to odległe, a zarazem znajome. Moje, a jednak już nie tą samą "mną" opatrzone. 
Dwa "haikowe" wiersze na końcu - dzisiaj miałam przed oczami "Bursztynowego ptaszka" Miłosza, ten klimat. 
Take your time, relax, open the bottle... sip.

"Pamiętnik otwierany"

spadły na mnie

deszcze kilku lat

wyrzucone z kalejdoskopu

koraliki bez wyrazu

drobne aluzje

imiona i daty

wysypane, jak susz

z zielnika

jedyny świadek

agonii i wzlotów

rozpoczął monolog

"wieczorne pisanie"

uciekłam

przenocować

na stercie papierów

i plamie atramentu

wracam późno

jak zwykle

                            - K.

"Idol"

bezmyślnie

samoistnie

wybrałam ciebie

za ikonę

do ołtarzyka porównań

***

słońce świeci zielono

w pryzmacie butelki

uśmiechają się drzewa

***

przecieram oczy

czyjś przelotny widok

spłynął po powiekach