Miejsce dla każdego

Każdy chce czuć, że należy. Tym kierujemy się jako nadrzędną potrzebą.
Chce żyć w społeczeństwie, żyć z kimś w związku, pracować w danej firmie, chodzić do kościoła, do tego samego miejsca jechać na wakacje, pić z własnego kubka, kłaść się po własnej stronie łóżka. Pies chce czuć, że należy. Ja chcę czuć, że mnie chcesz.

Nie jesteśmy wolni. Takimi bywamy. Jak ikarowy lot, tak długo trwa to poczucie. Na chwilę oswabadza z przyziemności.
Chcemy, by nas chciano. Kryje się za tym, a właściwie wcale nie kryje, strach - brak pewności, czy nastanie status quo takie, jak w dniu powstania Raju.

Kiedy patrzę przez ciebie

RUSCY

Boję się

Kiedy mi mówisz

Będzie wojna

I przyjdą po nas 

znowu

rozdzielą

odbiorą nadzieję 

i jutro

Oni czekają 

o pół kroku

Nie zdążę nawet 

cię pokochać.

*** (wieczość)

po 

cienkiej linii

jak dziurawym mostem

idę wgłąb ciebie

nie widząc przepaści

od skoku do skoku

wieczność

***(doczesność)

supłami

dla dwóch różnych lin

zwiąż mi 

doczesność

Ostatnio dużo więcej czuję. Czuję, jak przepływa przeze mnie muzyka, człowiek, ciąg przyczyn i skutków. 

Czuję, jakby nurt był na tyle silny, że mogę na nim tańczyć, ale go nie powstrzymam, nie zmienię - chodzę po wodzie, jak zbawiciel własnej duszy, spalony słońcem nieelokwentny pomazaniec, co uśmiecha się tylko do innych - w ten sposób chce nieść dobrą nowinę. Sądzi, że inni wyczytają z tego uśmiechu to, co trzeba. Przyjdźcie do mnie - nie wszyscy - a ja was pokrzepię, dam wam pić ze zdroju czystego i zakłócę wasze życie. 

Nie wie prawica, co czyni lwica (ha,ha).

Kiedy patrzę przez ciebie, widzę siebie. Wyraźnie, może zbyt. Tam, gdzie patrzyłam wcześniej widziałam coś innego - może lepszego - z czym jednak nie do końca się utożsamiałam. Jakąś wspaniałą projekcję; druga ja spętana i rzucona w kąt, lekko przysypiała, znużona - jak człowiek po udarze. Siostrzyczka mniejsza i lekko spłoszona, przeciekająca często w oczach, rozpalona na sercu, przypięta do krzyża swoich i twoich rozkoszy. 

Nie prosto

***

jem niewiele
ubieram się skąpo
przyznaję
się bez bicia

chcę tylko
wszystkiego

Mężczyzna od a do z

***

Mężczyzno drażliwy
w palcie do ziemi
czekam by rozwiać
Twe wątpliwości

Mężczyzno wrażliwy
w oknie zawieszam
firankę z rąk
i z nóg zasłonę

Nie drwię
Chodź

http://www.maureenfleming.com/index.html

Przy pisaniu tego wiersza pomyślałam o axis mundi. Tym, co nas dzieli i nas określa. Jasność i ciemność w ostrym kontraście, a między gałęziami szara strefa. Obaw, oczekiwań, niepewności, kompromisów, uległości, pragnień, które spełniając się, tworzą nowe, większe. Smok o stu głowach.

Haj wrodzony

Leżę na karuzeli,
głową raz w górę, raz w dół.
Nic nie wygląda tak samo,
a ja mam wgląd w siebie samą.

Mapy i znaki

Wyruszę w podróż po półwypach.
Oceaniczny zakręci mną prąd.
Spłynę deszczem do rzek
Porwie mnie wiatr.

Od czubka palca do jeziora
Gdzie żyje język, zwinny gad
Zamoczę stopy, piersi;
Wstyd
Porwie wiatr.

Podniosę mosty zwodzone rąk
Odkryję głuchy tętent serc
Położę głowę pośród traw,
Porwie mnie wiatr.

Rozczeszę dłońmi stepów włosy
Zawyję, jak wilk
Mój głos rozniesie po równinie
Ogień i wiatr.

Smokey

***
watery blue eyes
wash me back
to the shore
glacing peacefully my heart
with bright certainty

sultry brown
drill deep caves
in that iceberg