SajensFiksacja

To niemożliwe. To po prostu niemożliwe - pomyślała. Obserwowała ich cały czas. Na podłodze, na wiekowym, nieco wyblakłym dywaniku w różowe różyczki rozłożyła klocki do budowy miasta. Na wysokości wzroku drzwi biblioteczki puszczały skośne oczka słojów. Ciemne, jak u Azjatki. Nisko ścieliło się linoleum w niejasnym kolorze zamarzniętego jeziora - tam się nie siedzi, bo można złapać wilka. Nogi. W tym wieku widzi się ludzi głównie do pasa i ciut powyżej. Tylko że nogi jeszcze niewiele zdradzają. Dopiero twarz.
Kiedy patrzyła na ich twarze myślała to swoje "niemożliwe". Niemożliwe, żeby byli tak starzy. Małe dzieci mają młodych rodziców, takich wesołych, co gdy chodzą do pracy, zostawiają córeczki w przedszkolu, potem odwiedzają znajomych i rodzinę, jedzą obiady z dziadkami, szybko biegają i nie chrapią tak okropnie.
Niemożliwe, więc to oszustwo. Z pewnością dla jej dobra, bo przecież nie na złość. Ale oszustwo!
W malusieńkim mieszkanku nie ma zbyt wiele miejsca, nie ma miejsca, żeby się schować i ukryć - oprócz miejsca za drzwiami łazienki. Tam! Tam się coś zmienia, ukrywa przed jej wzrokiem, kiedy nie da się wejść. Tylko czeka.
Nad klockowym miastem zapada zmierzch. Ptaki w jej lokach kołują coraz niżej i niżej, opadają okiennice w sklepach i aptekach. Siusiu.
Drzwi zamknięte, ktoś jest w środku. Dziurka od klucza pusta.
Mama i tata siedzą na brzegu wanny zwróceni do siebie. Jacy uśmiechnięci. Tata dotyka miejsca pod brodą i jednym ruchem ściąga gumową maskę. Nie ma siwych włosów, nie ma zmarszczek ani orlego nosa. Patrzy bystro niebieskimi oczami, uśmiecha się i ucisza chichoczącą mamę. Bo usłyszy - mówi.
Niemożliwe.

Ta druga ja

Z drugiego brzegu do mnie woła

Ta druga ja

Unosi brew zwodzoną czoła

Ta druga ja

Przegląda w wodzie swoje sny

Ta druga ja

Nie mogę dłużej bez niej żyć

---

Konewką wlewa mi do oczu 

Strumienie świadomości

Pod skórą żłobi labirynty

I pędzi nimi ciągle w prawo

Jest we mnie

Czuję jej lekki krok

Z drugiego brzegu...

Kontrastem płynie w moich żyłach

Bez znieczulenia ze mnie kpi

Po jednym wyciąga z miast mych cienie

Szalenie pięknie ze mną gra

Jest we mnie

Czuję jej lekki krok

Z drugiego brzegu do siebie wołam

Ona to ja

Unoszę brew zwodzoną czoła

Ona to ja

Przeglądam w wodzie swoje sny

Ona to ja

Bez siebie przecież nie mogę żyć

Jestem białym rycerzem

Wyłaniam się część po części, nie od razu widzę całą postać, nie wiem, czym jestem od początku.
Czubek mojej głowy to stożek, srebrna tulejka wskazująca niebo; czuję, jak ciągnie mnie ku górze. Czoło to zwiewna materia, firana z muślinu poruszana bez ustanku - podmuchy z wewnątrz czaszki, z boku. Ciepły, letni powiew, świetlista, lekka zasłona. Skronie i szczęki są białe, okalają twarz mocną ramą. Ostrygi oczu, śliskie, czarne jak onyksy, sięgają głębiej przy nosie i tworzą płytkie rozlewiska bliżej skroni. Szyja to słup chmur i nieba. Od teraz ciało to dwie strony. Lewa zaburzona w ziemi, ciężka jak sen i miękka, jak mech. Bark mocny, jak grunt przeszyty korzeniami, nie do rozdzielenia. Ramię spojone z podłożem, oddycha chlorofilowym płucem. Twardy kasztan łokcia i przedramię, za którym dłoń, małe wewnętrzne ognisko.

Lewa noga, ciemna, jak ocieniony świerkowy mur, wchłonięta gdzieś poza mnie i w głąb. Stopa na wpół otwarta, jak liść paproci, delikatna, jak grzbiet młodej pszczoły. 

Prawy bark, lśniący i twardy, oszlifowany odłamek słoniowej kości. Prawe ramię szeroko opancerzone, zwinne. Łokieć nasmarowany najlepszym z olejów, bezszelestnie dźwiga przedramię i ręka-wicę. Z dłonią się zmierz, z dłonią przywitaj, z tą dłonią daleko, dzięki dłoni łatwo.

Od zewnątrz mi chłodniej i dziarsko. Od wewnątrz grzeje i bucha.

Pierś gładka i zwarta, jak alpejskie zbocze - miękka i omszona. W brzuchu spirala oberżynowa, worek ciepłych bulgotów. Dół brzucha trawiasty i soczysty, wygięty od biodra do biodra bumerang o wielu warstwach egzotycznych drewien. Rycerska cipka, krocze - rozpływa się w błyszczącej czerni, od zewnątrz jednolita, jak szkło, od wewnątrz aksamitna, wirująca otchłań.

Wydech - w nosie ciemność i wszechświat, dalej coraz bardziej wpadający w indygo i fiolet.

Wdech - siwy i skrzący, jak świt.

Wydech - wdech - wydech - wdech...

Kapelusze się noszą

Miewam krótkie wizje, takie wyobrażenia, co są wariacją na temat usłyszany czy przeczytany, a czasem przyśniony.

Kapelusze które noszą królowę, jej koronowaną głowę.
One ją, a nie ona je.

Kapelusze potrzebują, żeby je poniesiono do innych ważnych nakryć. Chadzają na rauty, do parlamentu i na pikiety. Chodzą tam, gdzie dzieją się dzieje świata. Do Mao przed defilafę, z Churchillem na tajne rozmowy, z Elżbietą I na wszystkie audiencje.
Noszą się na ludzkich głowach, mamroczą powieszone obok siebie na wieszakach. Czasem się gubią tylko w sobie znanym celu, odfruwają z wiatrem, gdy poczują, że ich czas, albo że mają dość tego czy owego.
Tiary na głowach biskupów i papierzy, toczki na lokach tajnych agentek.
Załatwiają swoje sprawy i tak naprawdę rządzą światem.

Jeden krok naprzód

Lol Robi się gorąco. Czasem ciężko usłyszeć siebie, bo ktoś w eterze ciągle nadaje.

1. Na fejsie robią wykład socjologiczny "jak żyć z kredytem" - o wpływie pożyczonego na procent pieniądza na związki i samopoczucie. Zanim powiemy sakramentalne "tak" urzędniczce w banku, warto się rozeznać... Zupełnie jak nauki przedmałżeńskie. Zdumienie, zgroza i chichot w kąciku.

Biorę sobie ciebie, kredycie.

2. "istnieje możliwość zamówienia
- na pewno się nie przyda"

Nowa poezja że słownika smartfonu. Tego jeszcze nie robiłam, odkrywcze - wiersze z Google już były.

A ten tak jakby o rzeczach materialnych. "I'm materiał girl" - popularny refren wpada do głowy, gdy kupuję kolejną świetną torebkę, idę koło Tigera odwracając z trudem wzrok od porcelitowych zajączków, wybieram nowy telefon, choć ten jeszcze całkiem dobrze działa. Rzuciłam ostatnio jakimś słabym tekstem o wyborach, zupełnie jak Maria pod palmami o depresji. Wstyd mi było.

3. Idzie wiosna!

Dopasowanie

Mam nową gitarę i prawie dwie nowe piosenki.
Mam też nowy pierścionek.
I nowe perspektywy.
Uwielbiam zmiany.
Miło też wiedzieć, że Twoja obecność coś zmienia i liczy się dla innych.
To odpowiedzialność - z tego też powodu ograniczam ilość zmian i zwiększam nakład pracy nad dopieszczaniem obecnego stanu. Dotąd, dopóki będzie można.

Idzie zima. Tęsknię za Islandią.

Na nowy rok obiecuję sobie ZAWSZE SŁUCHAĆ BEBECHA. Kiedy to robię, zawsze jest dobrze. Więc nie kłócić się z nim, ani nie naginać. Iść tam, gdzie ciągnie bebech.
Mieć wszystko dopasowane - buty, dietę, pracę, mieszkanie, ludzi.

Mikrochemia - Sploty [field recording]

Mamy Mikrochemię i mamy "Sploty" z muzyką :)

Tekst, muzyka, gitara, vocal : KJL

Bańka na mleko, nagranie: Paweł N.

Sploty #2

Kolejna piosenka z pewnością z nowej serii. Ma już muzykę, jutro jedziemy w plener z P. nagrywać.

Sploty

Cienką linią narysowane dłonie
Dłoni splot.
Ze sobą niczym nie połączone
Rozminięte.

To ja, to ty, to on, to my
W stumilowym lesie rąk.

Dotknij, dotknij mnie
Delikatne parzydełko
Uciec, uciec chcę
We własną głębię


Cienką linią mnie obrysuj
Moje jin i jang
Fluktuacje zmień
W rytmiczny puls

To ja,  to ty, to on, to my
Sobą nawzajem obrysowani

Dotknij, dotknij mnie
Delikatne parzydełko
Do gory wzbija się
Ku słońcu - wzbija się - ku słońcu - wzbija się...

PHOTO: SYLWIA T.

Misa

"Misa"

Wypełnij mnie sobą
płatek po płatku
złotem

Zabłysnę z wnętrza
bogatsza
barocciem

Porozumiewamy się tylko sobie znanym językiem.
Jak dzieci, trochę poeci, trochę piloci.
Coś tworzymy na bieżąco i na zaś.
Rozpatruję Go w kawałkach i w całości wciąż od nowa.
Oczy ma spokojne, pełne nieba i gdy patrzy,
widać go całego, nie umie się schować.

Sail ho!

May your waters be calm
And your decisions certain.
Let the wind push your boat
Like father's words "be brave"
Firmly to your dreams
And when the night comes
Let the sea be so gentle
Like mother's hands rocking a cradle
May the Only Star shine upon you -
Sail ho!