O trudnościach, o życiu i o psychoterapii

Znacie te memy, w których psychoterapeuta okazuje się zwykłym człowiekiem, który często nie ogarnia własnej kuwety?

Ja znam :) I to jest właśnie moje życie. Zwykłe. 

Od ośmiu lat jestem na ścieżce poszerzania świadomości, mam własną terapię, odbyłam mnóstwo godzin kursów, szkoleń, superwizji z nauczycielami i sesji z klientami. 

Czy moje życie jest... lepsze? I tak, i nie. Za Chiny nie cofnęłabym tego czasu, bo zmieniłam się, dojrzałam, nabrałam innego spojrzenia na przeszłość, moje związki, praca i relacja ze światem zrobiły się szersze i pełniejsze. Doświadczyłam i wiem więcej. Lecz nie zmieniło to samej mojej historii osobistej (to nie magia i cofanie czasu), kompleksy pozostały (to wygodne autostrady umysłu), pojawiające się problemy - pojawiają się :) No, życie. 

A, może zmieniłabym - byłoby mniej (ciekawe?) bólu poznania, cierpienia wynikającego z odwrotnego do de-realizacji procesu, mniej strat wizji na swój temat, porażek w pracy nad sobą, mniej niepewności, kto wybiera i kto pracuje, mniej konfrontacji z samą sobą i z figurami sennymi swoich nauczycieli, klientów, koleżanek i kolegów w szkoleniu, mniej stopni świadomości i zlatywania z nich z hukiem...

Czy to znaczy, że "terapia nie działa"? Działa, w rozumieniu - działamy my w relacji z terapeutą, aplikując (bądź nie) odkrycia i wglądy z sesji (i z pomiędzy sesji) na co dzień. Nasz aparat poznawczy jest ograniczony, bo jesteśmy jacyś. Nasze "okablowanie" jest dane raz na zawsze. To pocieszające - możemy tyle, ile możemy, aby poznać lepiej siebie, innych i świat. Więcej nie. To znaczy, możemy przeważnie dużo więcej, niż myślimy, że możemy i w tym "więcej" terapia pomaga. A czasem można się po prostu zmęczyć - i zamiast roz-wijać się, warto się trochę z-winąć i odpocząć. W lesie na przykład.

Wciąż zaskakuje mnie to, co mi się przydarza. Śmierci, rozstania, milczenie, początki, nowe etapy, miejsca, obrazy, spotkania. Wciąż doświadczam siebie, innych i świat z nowych (i starych) perspektyw - niby tu byłam, ale jednak nie. Niby znam, ale nie do końca. Zajrzenie za taflę lustra to moment, przebłysk. Trochę z tych powidoków zostaje pod powiekami i wtedy jest szczęście. 

Ja-Kobieta, My-Kobiety

Jestem kobietą, wyrosłam z innych kobiet i mężczyzn. Mam w sobie ślad poprzednich pokoleń, mam w sobie ich potencjał i ich stracone szanse. 

Jestem z nich, ale jestem też z siebie. Mam w sobie historie, które znam i takie, które pracują we mnie, choć nawet nie wiem, że istniały. To, co jest tylko mną, to unikalne doświadczenie, jakie przynoszę światu. Jak przetrawię historie pokoleniowe, jak je zrozumiem i co z nich wezmę, a co odrzucę. Unikalne jest to, jak każdego dnia realizuję swoje przekonania, jak kocham i jak stawiam granice. 

Wspaniale jest mieć dobry przykład, czerpać ze wzorców, które niosą iskrę kreatywności, współczucie, pracowitość, nieugiętość, wolność. Wspaniale, gdy te wzorce są dostępne, ale nawet one nie stanowią jedynej możliwej ścieżki. 

Tak, skądś przybyliśmy, ale dokądś idziemy. I to, jaką drogę wybieramy, jak ją realizujemy, jest naszym osobistym wkładem w ten świat. Miej odwagę iść własną ścieżką, bo to najlepsze, co możesz dać sobie i światu. 

Baśń amazońska o dziewczynce i błękitnym motylu

Mała dziewczynka poszła nad rzekę, by wyprać ubrania, co poleciła jej matka. Kiedy znalazła się nad brzegiem rzeki, nagle zauważyła pięknego, błękitnego motyla. Zachwyciła się nim i poszła jego śladem. Nawet nie wiedziała kiedy, a zawędrowała głęboko w dżunglę. Wystraszyła się bardzo, bo nie widziała już ani śladu dachów w swojej wiosce. Do dżungli wchodzić mogli tylko łowcy z wioski, odważni i z naostrzoną bronią. A teraz dziewczynka była sama w lesie. Nagle zobaczyła ptaka, na którego w wiosce często polowano i powiedziała na głos: "Ach, gdybyś był człowiekiem, mogłabym cię zapytać o drogę do domu". Ptak usłyszał to i obruszył się: "Mógłbym ci powiedzieć, jak wrócić, ale twoi ludzie zabijają moich krewnych, w niczym ci nie pomogę". Dziewczynka szła dalej, aż spotkała stado małp, które obsiadły ją i chciały porwać do swojego królestwa w koronach drzew i zabić w odwecie za mord na swoich przodkach. Dziewczynka krzyknęła: "To nie moja wina, że jestem człowiekiem!" i rozpłakała się. Jedna z małp zeszła na ziemię, przeobraziła się w stworzenie bliższe człowiekowi i pomogła jej uciec przed stadem. Dziewczynka brnęła przez dżunglę, przestraszona i na skraju rozpaczy: "Nienawidzę tego lasu!". Nagle nad jej głową rozległo się delikatne: "Czy na pewno?". Dziewczynka spojrzała w górę i zobaczyła błękitnego motyla, za którym podążyła znad rzeki. "Chodź, zaprowadzę cię do domu", powiedział motyl i dziewczynka poszła za nim nad brzeg rzeki. "Jestem po przeciwnej stronie! Jak dostanę się do mojej wioski?" - krzyknęła. "Nie martw się, sprawię, że wyrosną ci skrzydła i dofruniesz tam o własnych siłach" zapewnił motyl. Dziewczyce wyrosły błękitne, delikatne skrzydła i pofrunęła nad rzeką, jakby robiła to już nie pierwszy raz. "Och, chcę już na zawsze być motylem!" - zapragnęła. Ale motyl powiedział: "Twoje miejsce jest wśród ludzi, wracaj do nich i żyj w swojej wiosce." Dziewczynka wróciła, lecz od tej pory jej serce biło inaczej, miało błękitne skrzydła motyla.

------

Błękitny motyl, flirt z krainy śnienia. Do dżungli, pełnej niebezpieczeństw i skrajnych doświadczeń, prowadzi zachwyt i zapatrzenie. Dziewczynka musi się oddalić od swoich, odejść od rodzicielskich nakazów i znanego jej brzegu rzeki. Musi pokonać las, wejść tam, gdzie nie zapuszczają się inne dziewczynki. Jak sobie poradzi? Wchodzi tam, nie poznaje niczego, wszystko jest obce i przerażające. Ale czy wszystko? Jest coś, co wie, że należy do tego świata. Pewność i mądrość, zaufanie do tego, co się przydarza. Odkrywa, że kocha ten las, że jest właśnie stąd. Że ma tu swoich sprzymierzeńców i przewodników. Zdobywa moc poruszania się między światami. Wraca do swoich, będzie żyć wśród nich, a oni odczują zmianę, bo bije w niej serce o skrzydłach błękitnego motyla.

Tak, naprawdę? Nie, niemożliwe!

Byłam dzieckiem, kiedy moja znajoma opowiedziała mi, jak różni się od siostry na takim przykładzie. Gdy w ich obecności ktoś relacjonował wydarzenia lub dzielił się odkryciem jedna unosiła wysoko brwi, otwierała oczy i mówiła: "Tak, naprawdę?". Druga w tym czasie marszczyła brwi i kręciła głową, mówiąc: "Nie, niemożliwe!".

Ciekawe, że to zauważyła. Ciekawe, że tak bardzo to zapamiętałam. 

Różnica jest znaczna. "Tak, naprawdę?" - "Nie, niemożliwe!". Jedna mówi o zaufaniu do innych, może nawet naiwności, o otwartości i ciekawości, być może o przecenianiu innych, a niedocenianiu siebie, a może o głupocie. Druga o pewności sądów, o zaufaniu sobie, może o dużej wiedzy, zamknięciu na nieznane, logicznym myśleniu, kategoryczności albo wywyższaniu się.

I nic dalej możemy nie wiedzieć o nich. Ile mają lat, czym zarabiają na życie, jak śpią, ile razy myją ręce - ale wiemy dużo. A gdyby było to jedyne zdanie, jakie wypowiedzą przy nas? To co wtedy? Z kim na bezludną wyspę, a kogo omijać szerokim łukiem? 

A może - wziąć obie? Obie omijać? 

Mnie bliżej do "Tak, naprawdę?" - więc pewnie wzięłabym tę "Nie, niemożliwe!", żeby sprowadzała mnie na ziemię, uczyła (hm...pouczała?) o tym, że nie każdemu można zaufać. Czułabym się przy niej zaopiekowana i bezpieczna. Jakim kosztem? I czy zrozumiana i szczęśliwa? Może, gdybyśmy otwarcie powiedziały sobie nawzajem - podoba mi się w tobie otwartość, a mnie w tobie doza krytycyzmu. Z szacunkiem przyznały, że ta druga ma coś, czego tej innej brakuje. I gdy "Nie, niemożliwe!" czułaby się osamotniona, objęłabym ją ramieniem, a ona mnie w chwili zwątpienia powiedziałaby , hej, dziewczyno, masz olej w głowie, rób, jak uważasz. 

Zostały byśmy najlepszymi przyjaciółkami. 

Nie trzeba zawsze wszystkiego wiedzieć. Nie wiedzieć jest spoko. Bać się jest spoko. Smucić się jest spoko. Ufać innym jest spoko. Sobie ufać jest nawet lepiej niż spoko. 

I już mnie nie odpychają zmarszczone brwi i czoło. Nie muszę się przed nimi chylić. Tak, naprawdę!

E... dalej mnie odpychają. Dalej się chylę... na razie zostaniemy znajomymi. Dalszymi znajomymi.

Zasypianie Lwa

Wieczorny ambient.
Pralka świruje na tanim prądzie, stukot blaszany guzikami o bęben.
Pies poszczekuje po sąsiedzku, urwany z całodziennej uwięzi, dla niego szczęście, dla mnie cicha męka.
Budzik Made in China cyka miękko, plastikowo. z akcentem na raz, czasem mu się miesza.
Artysta własny wyciąga z metali ciężkich brzmienia spójne ze wszechświatem zwykłą kauczukową kulką.
Zza ściany pochrap wstępujący, za chwilę pauza.
Obok ty, niechętnie rozstajesz się z dniem, szmer skóry w pościeli, pociągnięcia smoczka. Wreszcie miarowy oddech mlecznej zachrypniętej śpiączki.
W uszach odwieczne wysokie c.
Prawie kichnięcie, co głucho rozeszło się po twarzy i okropnie ją przy tym zmierzwiło.
Szum w głowie z tęsknoty za synem, wszystko rozumiejące westchnienie, jedno kap.
Jeszcze pies trącił miskę.
Jeszcze wstawiasz herbatę.
Jeszcze zaburczało mi w brzuchu.

Miłość i kabanosy

Potrzeba całej wioski, żeby wesprzeć mamę i dziecko na nowej drodze. Moja wioska ma cudowny skład - mąż, mama, syn, ciocia Doulita, przyjaciele, którzy zagajają i po prostu są, mądre ludzie... To trudny czas. Trudniejszy niż poród, który wywołuje w wielu kobietach i mężczyznach tyle lęku. Ciało wciąż się zmienia, boli... Fizyczne i psychiczne osłabienie powoduje ogromną wrażliwość, rozdrażnienie, dużo mniejszą odporność na świat. Jednocześnie jest duma z osiągnięć, z rozwiązanych wspólnie problemów, ogarniętych patentów... Czas robi swoje, leczy rany (dosłowne). Najbardziej leczy miłość - ten jej aspekt, który składa się z uwagi, cierpliwości, delikatności i służby drugiej osobie, otwartości na potrzeby i zmiany w nas. Mam to szczęście doświadczać tej miłości.

A wyrazem największej miłości jest pół kilo kabanosów w lodówce <3 

Fot. P.

Fala za falą

Mija dwunasta doba od mojego porodu, o którym oprócz rodziny i znajomych, słyszała cała Polska. Co tu dużo mówić... uwielbiam jeździć koleją :)

Przygotowania do porodu zaczęliśmy razem z P. na długo przed terminem. Szkoła rodzenia, czytanie książek i forów, spotkania z doulą i kurs hipnoporodu i część własnej pracy terapeutycznej - poświęcałam na studiowanie, myślenie i odczuwanie każdą wolną chwilę, a szczególnie zatopiłam się w temacie po przejściu na zwolnienie w pracy.

Zależało mi, żeby "posiąść" ten proces całkowicie - poznać fizjologię, zmiany w psychice... Moja pierwsza ciąża i poród przebiegały bez takiego przygotowania, a doświadczenie zamiast dać mi siłę, podkopało wiarę w siebie i własne kompetencje jako matki i kobiety na długie lata. Ale to już przeszłość :) Odkąd zaczęłam drogę "do siebie", te doświadczenia stały się tylko wspomnieniem.

Teraz zaufałam sobie, wzrosłam w siłę, dopuściłam do głosu wszelkie uczucia i sprawdzałam w sobie, na co mam zgodę, a na co nie. Na szczęście, ciąża przebiegała fizjologicznie poprawnie i bez komplikacji. Przygotowywałam się na poród w Domu Narodzin, gdzie dostałam kwalifikację na początku 36 tc. Chciałam naturalnego, niezmedykalizowanego porodu, w którym nikt i nic nie będzie mi przeszkadzać. Przy mnie miał być P i doula Julita.

Z biegiem czasu odczuwałam coraz więcej spokoju, wiary w siebie, dziecko i P. Oczekiwałam tylko na decyzję małej, żeby dać nam się poznać.

I kiedy to się wydarzyło nie czułam bólu, tylko przemożne fale przepływające przez ciało, obezwładniające i dzikie. Słuchałam, co do mnie mówią, a raczej śpiewają, bo wraz ze zmianą stanu i przechodzenia kolejnych etapów, zmieniały się dźwięki, jakie wydawałam. Nie istniało dla mnie nic, oprócz tego głosu. Byłam w transie, w swojej przestrzeni, do której, jak przez mgłę i ciemność, docierał delikatny dotyk rąk P., jego cicha i budująca zaufanie obecność. Wzruszam się na samą myśl o tym człowieku, naszej więzi i cudownych wydarzeniach, jakie jeszcze mocniej cementują naszą relację.

Mój plan porodu spełniony – żadna interwencja medyczna nie miała miejsca, rodziłam w dowolnie wybranej pozycji, wydawałam dźwięki, które pomagały mi rodzić. Nie parłam w II fazie porodu, więc nie czuję prawie żadnych dolegliwości. Co prawda nie miałam na podorędziu wanny czy poduszki sako ;) ale były kolana i ręce mojego męża.


Ze względu na okoliczności sami przyjęliśmy naszą córkę na świat, mała wyskoczyła na ręce taty – po chwili dołączyła nasza kochana Julita, a dookoła zebrali się pomocni, przyjaźni ludzie. Zastrzyk endorfin spowodował, że śmiałam się w głos ze szczęścia :) Wyobraźcie sobie tylko, że jeśli wcześniej mieliśmy do siebie zaufanie, a w siebie wiarę, to teraz przepełnia nas oboje Siła godna bogów :)

Wszystkim Wam i każdej rodzącej kobiecie życzę tak wspaniałych przeżyć, spokoju, opanowania i wsparcia ze strony bliskich.

LITERATURA dla przyszłych rodziców:

"Rodzić razem i naturalnie" I.Chołuj

"Nie tylko chusta" M. Bialik

"Odkrywam macierzyństwo" P.Agrawal

"Po prostu piersią" R.Gill, M.Tracey

"Mundra" S.Szwed

"Potrzebna cała wioska" A.Stein, M.Stańczyk

FILM:

"Birth as we know it"

https://youtu.be/j_sEABiBtfM

Link do DOULI Julity Księżyckiej: kolibry.pl

"Doula (czyt. dula) wspiera drugą kobietę i jej partnera w czasie ciąży, porodu i połogu; najczęściej sama jest matką."

HIPNOPORÓD:

kurs u Beaty Meinguer

https://beatameinguer.com/co-to-jest-blekitny-porod/

Cisza przed burzą

Wciąż się zmieniam. Każda decyzja poprzedzona pragnieniem, intuicyjną potrzebą, pociąga za sobą kolejne zmiany i stany.
Dookoła mnie teraz świat wiruje coraz prędzej, rozkładam ramiona i wyczuwam grunt pod nogami. Trzymam się wiatru, który drży i wibruje, pobudza do lotu.
Jestem na własnej ścieżce - widzę, jak bliscy koło mnie, za mną i na równoległych, toczą się po swoich. Pokolenia przechodzą ten sam rytuał - jednostki krążą najpierw wokół centrum, rodziców, opiekunów, potem coraz szerzej, parzą się w słońcu, usypiają z zimna, są pijani doświadczeniami i widokami spoza granic. To boli, bycie rodzicem boli. Czasem bardziej, niż by się sobie życzyło. I ta skarga nie może znaleźć odpowiedzi, to oznaczałoby porażkę. Dość o tym...
Nowa niesie ze sobą kolejne nowe. I zupełnie, zupełnie nieznane. Czekają na nią nowe sprzęty, meble, a ludzie będą się jej uczyli i poznawali. Znów ta niewdzięczna rola mnie czeka - śmiech i radość przez łzy. A to tylko część historii, a gdzie zmiany w świecie, które też nadejdą jednocześnie? Nie poczekają na mnie.
Moment, zamknięcie oczu, bo przecież tę chwilę na odpoczynek muszę sobie dać...
Wdech
Wydech
Jeszcze dłuższy wdech
I jeszcze dłuższy wydech

Jeden ojciec, jedna matka?

Dziecko jest dla świata. Nie dla mnie, nie dla ciebie. Ma do przeżycia swoje życie - nie moje czy twoje. Ono jest JAKIEŚ, nie trzeba go stwarzać.
A ilu rodziców ma twoje dziecko? Moje kilkoro - sześcioro, może więcej. Ma kilku ojców i kilka matek - z urodzenia, z wyboru. Jak mi z tym? Wspaniale! Od każdego bierze to, czego potrzebuje. Uczy się zachowań, porównuje. Ma szansę spojrzeć na te same kwestie z wielu perspektyw i wysłuchać wielu argumentów - to żywe biblioteki, masa połączeń i emocji. Wszystko na wyciągnięcie ręki.
Ufam mojemu dziecku. W jego chęci, aktywność, wolną wolę, serce.
Ufam tym, którym go powierzam - że kochają go tak, jak ja. Nie AŻ tak ;) ale wystarczająco. Na tyle, żeby chcieć dzielić z nim swój świat, wprowadzać go w coraz to nowe rewiry - nie bez znaczenia są te trudne ścieżki, bo na nich można się sprawdzić i ciemne zaułki, bo bez cienia nie można docenić światła.
Mój syn ma coraz więcej z mężczyzny. Cudownie jest to obserwować - zmiany fizyczne, zmiany w głowie, w emocjach. Nie martwię się, że mnie nie potrzebuje tak bardzo, jak niegdyś - to znaczy, że coraz lepiej sam radzi sobie ze sobą, z innymi. To znaczy, że ma mocną bazę, od której ma ochotę się odbijać, by lecieć i wracać, by odpocząć.

Portret młodzieńca, Rafael Santi

Oddaję sobie, co moje

O nowych początkach nie lubię myśleć, jako o "nowym życiu". Życie mam jedno i to samo, kontiuum. Niektóre rzeczy (ba, większość ważnych!) robię po kilka razy - uczę się, czego chcę, a przecież zmieniam się, więc i moje potrzeby razem ze mną. Pierwszy wybór nie zawsze jest "nietrafiony" - był wyborem na tamtą chwilę, na tamte możliwości i umiejętności. Kolejny może być inny. To, z czego jestem zadowolona, to coraz większa świadomość, że mogę i potrafię - wpływać, ale i akceptować, walczyć i poddawać się, nie ustępować i pozwalać, aby to inni przejęli pole. Nie ustawiam się zawsze pod wiatr, nie widzę w tym jedynej słusznej drogi.

Teraz mam szansę dać sobie wyjątkowy dar. Stawia mnie to na dużym progu - bo krytyk podpowiada, że nie jestem tak gotowa, jak mi się wydaje, że to za dużo i że jednak autorytety i profesjonaliści wiedzą lepiej. Ta nowa we mnie zbiera się, jak do dalekiej podróży - czyta opracowania, rozmawia z przyjaznymi duszami, buduje mały zespół, afirmuje, dopuszcza do głosu emocje, gromadzi potrzebny sprzęt i poznaje kawałek po kawałku drogę, jaką pójdzie, gotowa - choć jeszcze nie najlepiej, mówi krytyk - na zmiany planu.

Chcę sobie dać dar świadomego porodu. Chcę go także dać Dziewczynie sprzed 14 lat. Chcę jej powiedzieć, że już w sobie to wtedy miała - siłę dobre, mocne ciało, odporność. Tylko nie umiała sięgnąć do siebie. Zabrakło jednej osoby w zespole, bo odeszła nagle. Zabrakło akceptacji z zewnątrz. Nikt nie pytał ani nie informował, nie chciał znać odpowiedzi. Czułam się bezwolna, niekompetentna, z długiem wdzięczności nie do zapłacenia.

Chcę teraz lepiej wejść w to doświadczenie, zostać w kontakcie z własnym ciałem, pozwolić sobie na różne reakcje, poczuć, że to JA i Ona - że rodzimy się obie. Dla Niej to będzie pierwszy duży gig. Bardzo jej kibicuję!

Amy Swagman, Certified Labor Doula (CLD) https://hubpages.com/health/Labyrinth-as-a-Birth-Guide